Happy end

Je leert het meest van je eigen fouten, maar het is nog beter om van andermans fouten te leren.

Misschien dat ik daarom het boek ‘Leerzame mislukkingen in de tandheelkundige praktijk’ van de praktijkhouder kreeg waar ik vlak na m’n afstuderen waarnam. Aan dit boek uit 1995 werkten veel vooraanstaande tandartsen uit die tijd mee, de meeste waren verbonden aan een Nederlandse of Belgische faculteit en het resultaat is nog steeds een goed overzicht wat er mis kan gaan (en hoe dit te voorkomen) in de verschillende tandheelkunde disciplines. De inhoud van het boek is voor het grootste deel nog steeds actueel, al kan het door nieuwe technieken en regelgeving wel een update gebruiken. Eigenlijk vind ik het raar dat één van de meest leerzame Nederlandstalige tandheelkundige boeken die ik ooit gelezen heb en die mij geholpen heeft om zeker enkele fouten niet te maken, nooit een vervolg heeft gekregen. Was de oplage niet groot genoeg, omdat het, gek genoeg, geen verplichte lesstof was tijdens de opleiding of lezen tandarts nou eenmaal liever niet over behandelingen waarbij een ‘happy end’ niet gegarandeerd is?

Ook op cursussen en congressen zijn er slechts succesverhalen. Regelmatig heb ik me afgevraagd, als ik weer bij een lezing van bijvoorbeeld een endodontoloog zat, die alle afgebroken vijlen kon verwijderen en waarbij alle apicale zwartingen na de herbehandeling altijd verdwenen of als ik een cursus deed over totale gebitsrehabilitaties, waarbij er zoveel fout kan gaan en alles altijd goed ging, wat ik nou eigenlijk geleerd had? Als je zelf namelijk begint aan iets wat je nog nooit eerder gedaan hebt, dan gaat niet altijd alles direct goed en dan moet je zelf maar bedenken hoe je het gaat oplossen. Leren van andermans fouten geeft je dan een voorsprong om problemen tot een goed einde te brengen.

Wat mij betreft is het dus tijd voor nascholing over mislukkingen in de mondzorg. Geconfronteerd worden met fouten die je misschien zelf ook wel eens hebt gemaakt en waar je natuurlijk liever niet meer aan herinnerd wordt, kunnen in plaats van ergernissen, dan juist eyeopeners zijn, omdat er ook panklare oplossingen worden aangedragen. Gruwelen om te kunnen gloriëren.

Sprekers voor een dergelijk congres zijn er ook voldoende, want alle tandartsen maken fouten, al moet je natuurlijk wel sterk in je schoenen staan om dit met een groot publiek te delen. Net als de vele tandartsen deden die toentertijd meewerkten aan het boek over de leerzame mislukkingen, die bovendien ook een hernieuwde uitgave verdient.

Hoe meer we namelijk als beroepsgroep geconfronteerd worden met wat er allemaal mis kan gaan, hoe kleiner de kans dat je zelf nog dezelfde fouten maakt. Leren van andermans fouten is tenslotte altijd beter dan leren van je eigen fouten.

Jerry Baas